Appendix bij gisteren! De May Ball jurk, door de fantastische tante Linda, gemodelleerd door yours truly, mét oorbellen en handschoenen maar zonder make-up of mooi haar:

Gisteren op de jaarlijkse talentenjacht van De Ring (mijn oude school!) en het Redingenhof (soon-to-be oude school van mijn vandaag achttienjarige broertje!) werd ik erop gewezen dat ik dit blog toch helemaal aan zijn lot heb overgelaten. Dat is spijtig, omdat ik eigenlijk te graag over mezelf praat om zo'n kans voorbij te laten gaan. En ook omdat het niet zoveel moeite is om eens een blogvenstertje open te klikken en de mensen waarmee ik geen huis deel te laten weten hoe het gaat in het Land van Engel - en het innerlijke landschap van mijn ziel en zo.

Dus: ik ben nog een weekje thuis, en dan begin ik aan het laatste trimester van mijn tweede jaar. "Easter term", het "paastrimester". Het is verdorie griezelig om dat te schrijven, omdat ik al over de helft zit! Vorig trimester ("Lent term", "vastentrimester") heeft mijn jaar al Halfway Hall gehad - het sjiek diner dat door college wordt aangeboden zodat tweedejaars kunnen vieren en/of rouwen dat ze er al halverwege door zijn. De tijd vliegt en ik ben helemaal nog niet klaar om het Cambridgeleven op te geven!

Maar daar mag ik me voorlopig nog geen zorgen over maken, want er zijn prangender zaken. Als ik terug ben begint mijn blok, alhoewel die er helemaal anders uitziet dan die van een student hier thuis in Leuven. Ik word vier-vijf weken intens begeleid door mijn leraren van de voorbije twee jaren, zodat ik daarna een week of twee mijn hand kan verkrampen op drie uur lange examens waarin ik telkens drie essays moet schrijven. Een vriendin die nu in het derde jaar zit zei het zo: "Schrijf elke dag een essay van het begin van de blok tot de examens beginnen, dan komt het wel in orde." En dat het in orde komt weet ik, maar de vraag is, komt het in orde na veel paniek of komt het in orde zonder paniek? Iedereen die een kaarsje en een kerk bij de hand heeft, ik smeek u vriendelijk om ondersteuning.

Er zijn ook leuke dingen waar ik naar uit kan kijken natuurlijk - na die intense weken van werken (waarin mijn verjaardag ligt, hoera zeg) komen er ook een paar weken intens feestvieren. Daar kan ik nu al naar uitkijken, want mijn aanbiddelijke tante Linda heeft gisteren een prachtige diepblauwe baljurk afgeleverd (Homemade by Linda) die ik, mét lange witte handschoenen, kan aandoen op het May Ball van Magdalene College. Over zo'n May Ball vertel ik later meer, maar het staat voor zich dat het heerlijk Cambridgey en decadent is. Maar eerst het werk, dus zal ik me nu maar terugtrekken met The Theory of Criticism en mijn notities van vorig jaar.

De tweede ronde! Dat zei ik vorig jaar ook al toen ik aan het tweede trimester begon, maar dit is toch écht de tweede ronde. Moeilijk te geloven dat het nog maar een jaar geleden is dat ik voor het eerst vertrok. Ik heb er zin in - het was een mooie zomer, ondanks klierkoorts en een lange vakantieleeslijst vol Middel-Engels, maar het leven moet toch echt eens opnieuw beginnen! Mijn belangrijke zomer-bezigheden zoals boterhammen maken en zeggen dat ik écht mijn haar eens ga knippen moeten maar even wachten. Tot begin december, want dan land ik weer op Belgische grond.

Dit jaar wordt wel spannend: omdat mijn eerste en tweede jaar eigenlijk één lang jaar zijn ("Part I", het derde jaar is dan "Part II"), heb ik pas op het einde van dit jaar mijn eerste echte examens. Renaissance, de Victoriaanse en moderne tijd en Shakespeare zijn al achter de rug in de trimesters van vorig jaar, en dit jaar is het de beurt aan de middeleeuwen en de romantici. Het trimester dat overblijft is het examentrimester, helemaal gewijd aan het klaarstomen voor examens en het uiteindelijk afleggen ervan. Ik ben nu al nerveus. Maar als het even geweldig als vorig jaar wordt, laat dan maar komen!

P.S. Pogingen om het blog niet in de steek te laten worden ondernomen. Misschien moet ik elke woensdag blogdag maken of zo...

Vakantie-update! (Dit blog lijkt dood, maar nee, nee, blogs zijn nooit echt dood. Ze doen wel graag winterslaapjes.) Ik moet hard werken aan mijn scriptie en vakantie-leeslijst, dus hier is een beetje holiday reading voor iedereen die geïnteresseerd is.

Dit artikel werd geschreven door een vriend van Will. Zo rond terug-naar-schooltijd laait het debat in Groot-Brittannië altijd weer op: moet Oxbridge meer leerlingen van staatsscholen binnenlaten? Op dit moment is komt ongeveer de helft van Cambridge uit staatsscholen en de andere helft uit privéscholen, wat op het eerste zicht eerlijk lijkt - helaas iets minder eerlijk als je weet dat er maar heel weinig leerlingen naar privéscholen gaan. Dus dan gaan er stemmen op om Oxford en Cambridge te verplichten meer leerlingen uit staatsscholen aan te nemen. Ik verdedig dan mijn universiteit, want ik weet dat Cambridge maar één ding wil: de beste studenten. En dat die meestal van de dure scholen komen, daar kan Cambridge niets aan doen. Het probleem is niet dat Cambridge elitair is, maar dat het onderwijsniveau op de staatsscholen niet even hoog is als dat van privéscholen.

Door die foute reputatie als elitair is het gewoon dat nieuwe studenten die uit staatsscholen komen vaak verwachten dat ze zich onwennig zullen voelen of dat iedereen behalve zij uit de snobby upper-class komt. (Ik heb nog maar één keer meegemaakt dat iemand zei dat ze daar iets van voelde.) Het idee over Oxbridge komt bij de meeste mensen uit Brideshead Revisited. En daar gaat dit artikel over. Lezen dus, als je het onderwerp na mijn lange uitleg nog niet beu bent.

Het is een heel interessant onderwerp, vind ik - en de schrijver overdrijft een beetje, maar heeft over het algemeen wel gelijk. Ik heb wél van die momenten gehad waar hij op zoek naar was ("drunkenly quoting Hamlet at two in the afternoon on a punt", mooie tijden, en hey wat dacht je van "mijn lief kent die kerel die 19 was toen hij zijn eerste artikel voor de Times schreef"), maar meestal zegt er dan wel iemand dat het zo'n typisch Cambridge-moment is, wauw.

En "Cambridge is an almost Utopian vision of how class doesn't matter when it comes to the pursuit of knowledge" - het is bijna waar, maar alleen zozeer als Engeland ooit zonder klassensysteem kan zijn. Het is nog altijd iets waar de Britten bijzonder gevoelig voor zijn. En er zijn natuurlijk typische rijkeluiskindjes, maar ik denk dat die er op elke universiteit zijn. Ik heb ooit gedineerd met een Afrikaanse prins zonder dat ik het wist, blijkbaar... Maar waar het op neerkomt is dat iedereen zijn lievelingsarm zou afsnijden als ze daarmee grote onderscheiding zouden krijgen, en eenmaal op Cambridge helpt wie je ouders zijn je daar niets mee.

Het meisje is terug in Cambridge, en het blog is terug van start! (Deze keer hopelijk een beetje frequenter... Mijn excuses en bewondering aan iedereen die dit blog nog leest na wekenlange stiltes.)

Voor de eerste keer helemaal alleen naar Cambridge gegaan, en veilig aangekomen. De voorbije dagen zijn vooral besteed aan vriendinnen, die ook allemaal langzaam maar zeker terugkomen. Een paar dagen geleden zijn we met een groepje en de ouders van een van mijn beste vriendinnen hier naar Grantchester gegaan voor thee en scones. Er waren foto's! Ik loop aan de linkerkant.



Vanaf vandaag heb ik het gevoel dat ik mijn studeer-mojo voor het trimester aan het terugvinden ben. Het is leuk om te zien welke dingen voor mij werken, alsof ik een persoonlijk studeerwoordenboek aan het aanleggen ben. Hete douches werken, lange wandelingen minder, ik neem het best pauze na ongeveer twee uur, en ik zit beter aan de zijkanten van de bib.

We weten nog altijd niet wanneer we onze eerste supervision hebben, wat een beetje vervelend is omdat we de dag ervoor ons essay moeten inleveren. Ik mik nu op een dinsdag-deadline, wat het vroegst mogelijk is, maar wie weet moet ik pas op donderdag klaar zijn! Ik denk dat dit een saai soort bezorgdheid is voor iedereen die geen Oxbridge arts-student is. ("Arts" zijn de humane wetenschappen en talen, waarvoor je elke week een essay moet schrijven. De "science"-studenten hebben meer verplichte lessen, maar geen essay.)

Ik denk dat de werkdag erop zit, dus ik sluit af. Ik nestel me in een deken met de soundtrack van Les Chansons d'amour, een tas thee, en een essay van Montaigne (die over vriendschap, voor mijn essay).

Week 6 begint morgen (of over een uur...) en ik heb nog geen enkele post gemaakt op dit blog sinds het begin van het trimester. Slecht gedrag. Wat kan ik doen om het goed te maken, trouwe lezers die de hoop nog niet hebben opgegeven en dit lezen? Your wish is my command, zolang het redelijk blijft.

Dat het morgen week 6 is betekent dat het deze week week 5 was. "Fifth week" en "fifth week blues" zijn klassieke Cambridge-uitdrukkingen. Omdat het trimester (term) maar acht weken duurt - zodat wij kunnen reizen en stages doen en slapen, en de professors boeken kunnen schrijven, en vooral omdat je het Cambridge-tempo niet langer dan twee maanden kan volhouden - is week 5 nét over de helft. Je bent moe zoals je nog nooit moe bent geweest, het werk dat je de voorbije maand had moeten doen begint zich op te stapelen, en je bent nog maar in de helft. Het is zo tragisch dat het moeilijk is om te geloven dat er drie trimesters per jaar zijn en dus drie keer kans op fifth week blues.

Ik heb me er dus blijkbaar doorheengeslagen zonder me teveel van het dak te willen gooien, en vanaf week 6 begint het supersnel te gaan. Alsof het nog niet druk genoeg is! Dit trimester regisseert onze groep eerstejaars Engels (van vijf, mijzelf incluis) een nieuw toneelstuk, geschreven door een gepensioneerde don in Oxford. Studententoneel is een big thing in Cambridge, maar het is wel speciaal om een nieuw toneelstuk van een niet-student-schrijver te mogen opvoeren. Wij kregen het omdat Sylvia Plath naar Newnham ging en we zo'n goede jaargroep zijn. Het is enorm leuk, onze cast is geweldig, en het ziet er goed uit! De première is vrijdag, en het speelt ook op zaterdag. Druk druk druk dus, en we moeten allemaal een essay schrijven over Jude the Obscure voor zondagavond. Dat gaat nog spannend worden!



Regisseren is heel cool om te doen, en het gaat wonderwel met vijf mondige jonge vrouwen tegelijk. Ik schijn op de een of andere manier "de psychotische" te zijn geworden en zit helemaal achteraan met skeptische uitdrukking te luisteren en "LOUDER PLEASE" en "PRONUNCIATION IS YOUR FRIEND" te roepen.

Tijd voor mijn hoofdstuk Freud voor de leesworkshop morgen... Het ding met Engels hier is dat je uiteindelijk alles bestudeert. (Het andere ding is dat het bestuderen meestal zo rond middernacht gebeurt.)

Ding ding ding, tweede ronde! Zondagmiddag al aangekomen in Cambridge, maar zo moe dat ik half heb uitgepakt (hoe heb ik ooit al mijn spullen in twee kasten gekregen? en zou ik het weer kunnen over acht weken?), met vrienden heb gegeten en dan in mijn bed ben gevallen. De voorbije twee dagen heb ik verder uitgepakt, alhoewel ik nog altijd niet klaar ben, en voornamelijk Bleak House uitgelezen. En rondgehangen met vriendinnen; iedereen gebruikt de laatste paar dagen voor het begin van het trimester om films te kijken en samen te koken. Behalve sommige wetenschapsstudenten, die proefexamens hebben.

Gisteren daarover schuldgevoel: ik en mijn buurmeisje werkten gisteren allebei de hele namiddag. Ik lag opgekruld in mijn bed met een boek en mijn iPod in en zij zat in de bibliotheek met duizend pagina's notities. Het leven van een letterenstudent... Maar ik neem aan dat zij liever wiskunde doet dan Dickens.

Nu moet ik ook eens uit mijn pyjama raken en misschien mijn haar kammen zodat ik kan gaan lunchen. Het lurkende gevaar van deze zit-op-je-kamer-en-lees cursus is vooral Bridget Jones worden, denk ik soms. In de plaats daarvan gaan we voor hardwerkend en gepassioneerd! Goeie voornemens moeten er zijn!

De laatste tijd is dit blog weer stilgevallen... En tijdens de vakantie zal ik wel niks te melden hebben behalve lees- en slaapavonturen. Het einde van het trimester is druk geweest! Ik heb mijn laatste essay gehad, mijn eerste vergadering met de andere redactieleden van the Mays (!), en ik moet nog inpakken.

Vandaag was het kerstdiner, omdat er tijdens de echte Kerst iedereen naar huis gaat. Maar hoe meer feestdagen, hoe beter! De formal hall is helemaal kerstig gemaakt, met een kerstboom en lichtjes, en we hebben Christmas pudding gehad en Christmas crackers opengeknald. In een Christmas cracker - een soort cilindervormig kadootje dat je met twee uit elkaar trekt en knalt - zit altijd één flauw mopje op een papiertje en één willekeurig speelgoedje...


Fijne Cambridge Christmas, allemaal!

Maandag! Begin van de laatste echte week... Tenzij je in Cambridgespeak denkt, dan zijn we pas in het midden van de zevende week. Maar toch, aangezien mijn supervisions, die het essay van de vorige week bespreken, op maandag zijn, is het ook het begin van een nieuwe week. Maar mijn allerlaatste lecture zal pas volgende week zijn...

Het is allemaal deel van het grote Tijd In Cambridge concept. Er is er weinig van en als je er toevallig hebt weet je niet meer waar het gebleven is.

Eerste dag van de zevende week! Dat betekent, nog twee weken trimester. (Want de weken beginnen op donderdag. Ik weet het. Cambridge. Niks mag gemakkelijk zijn. Op het emailsysteem dat we gebruiken heet het delete-knopje voor je emails "Expunge".) De weken vliegen hier voorbij - terwijl je 's avonds nog maar een vage herinnering hebt van wat je 's ochtends hebt gedaan.

En dat is leuke dingen! Hopelijk! Of in mijn geval, waarschijnlijk iets in de trant van, slapen of thee maken of doen alsof ik niet slaap of bagels eten. Bagels zijn mijn nieuwe lievelingsding, samen met misschien J.D. Salinger. (Ik heb net Franny and Zooey gekocht in een tweedehands sale.) En Milton! We hebben twee hele weken voor ons laatste essay omdat Paradise Lost zo lang is, dus ik kan doen alsof ik een weekend heb. Te gek.

Ook te gek: Topshop. Het beste aan de winter, naast Sinterklaas en Chrismukkah, is duidelijk winterjassen. Woo.