Morgen is mijn laatste dag in België... voorlopig dan toch. Er staat een enorme stapel spullen te wachten, boven liggen mijn kleren nog opgestapeld op mijn bureau, ik probeer mijn laatste Renaissanceboek nog uit te krijgen. De laatste inkopen zijn voor morgen.

En dan de auto, en dan de boot, en dan nog eens de auto, en dan Cambridge!

Nog tien dagen! Het aftellen begint officieel, denk ik. Milde paniek, want ik moet nog honderd dingen kopen en duizend boeken lezen en een miljoen keer dag zeggen tegen een miljard mensen.

Gelukkig zijn er in deze moeilijke tijden Koreaanse hiphop en hippe indie, om een mens staande te houden. (In Our Bedroom After The War van Stars en Under The Blacklight van Rilo Kiley staan al een maand non-stop op.) En als dat zelfs niet helpt, college parents! Colleges hebben meestal een soort meter/petersysteem, alleen worden die meters en peters ouders genoemd. Aangezien Newnham College alleen voor meisjes is, heb ik twee mums! En o man, mijn mama's zijn onwaarschijnlijk intimiderend cool. Holly doet Engels, net als ik, en Ore doet architectuur en komt uit Nigeria. Zij sturen mij enthousiaste berichtjes en beantwoorden al mijn vragen terwijl ik mijn muis omgekeerd vasthou van de spanning en hoop dat ik geen randdebiel lijk.

(Succes daarmee, Maartje.)

Ik keer terug naar de vraag van de week: waarom zijn er twee bijna identieke versies van Doctor Faustus in mijn boek en welke moet ik lezen?