Dat het morgen week 6 is betekent dat het deze week week 5 was. "Fifth week" en "fifth week blues" zijn klassieke Cambridge-uitdrukkingen. Omdat het trimester (term) maar acht weken duurt - zodat wij kunnen reizen en stages doen en slapen, en de professors boeken kunnen schrijven, en vooral omdat je het Cambridge-tempo niet langer dan twee maanden kan volhouden - is week 5 nét over de helft. Je bent moe zoals je nog nooit moe bent geweest, het werk dat je de voorbije maand had moeten doen begint zich op te stapelen, en je bent nog maar in de helft. Het is zo tragisch dat het moeilijk is om te geloven dat er drie trimesters per jaar zijn en dus drie keer kans op fifth week blues.
Ik heb me er dus blijkbaar doorheengeslagen zonder me teveel van het dak te willen gooien, en vanaf week 6 begint het supersnel te gaan. Alsof het nog niet druk genoeg is! Dit trimester regisseert onze groep eerstejaars Engels (van vijf, mijzelf incluis) een nieuw toneelstuk, geschreven door een gepensioneerde don in Oxford. Studententoneel is een big thing in Cambridge, maar het is wel speciaal om een nieuw toneelstuk van een niet-student-schrijver te mogen opvoeren. Wij kregen het omdat Sylvia Plath naar Newnham ging en we zo'n goede jaargroep zijn. Het is enorm leuk, onze cast is geweldig, en het ziet er goed uit! De première is vrijdag, en het speelt ook op zaterdag. Druk druk druk dus, en we moeten allemaal een essay schrijven over Jude the Obscure voor zondagavond. Dat gaat nog spannend worden!
Regisseren is heel cool om te doen, en het gaat wonderwel met vijf mondige jonge vrouwen tegelijk. Ik schijn op de een of andere manier "de psychotische" te zijn geworden en zit helemaal achteraan met skeptische uitdrukking te luisteren en "LOUDER PLEASE" en "PRONUNCIATION IS YOUR FRIEND" te roepen.
Tijd voor mijn hoofdstuk Freud voor de leesworkshop morgen... Het ding met Engels hier is dat je uiteindelijk alles bestudeert. (Het andere ding is dat het bestuderen meestal zo rond middernacht gebeurt.)
