De tweede ronde! Dat zei ik vorig jaar ook al toen ik aan het tweede trimester begon, maar dit is toch écht de tweede ronde. Moeilijk te geloven dat het nog maar een jaar geleden is dat ik voor het eerst vertrok. Ik heb er zin in - het was een mooie zomer, ondanks klierkoorts en een lange vakantieleeslijst vol Middel-Engels, maar het leven moet toch echt eens opnieuw beginnen! Mijn belangrijke zomer-bezigheden zoals boterhammen maken en zeggen dat ik écht mijn haar eens ga knippen moeten maar even wachten. Tot begin december, want dan land ik weer op Belgische grond.

Dit jaar wordt wel spannend: omdat mijn eerste en tweede jaar eigenlijk één lang jaar zijn ("Part I", het derde jaar is dan "Part II"), heb ik pas op het einde van dit jaar mijn eerste echte examens. Renaissance, de Victoriaanse en moderne tijd en Shakespeare zijn al achter de rug in de trimesters van vorig jaar, en dit jaar is het de beurt aan de middeleeuwen en de romantici. Het trimester dat overblijft is het examentrimester, helemaal gewijd aan het klaarstomen voor examens en het uiteindelijk afleggen ervan. Ik ben nu al nerveus. Maar als het even geweldig als vorig jaar wordt, laat dan maar komen!

P.S. Pogingen om het blog niet in de steek te laten worden ondernomen. Misschien moet ik elke woensdag blogdag maken of zo...

Vakantie-update! (Dit blog lijkt dood, maar nee, nee, blogs zijn nooit echt dood. Ze doen wel graag winterslaapjes.) Ik moet hard werken aan mijn scriptie en vakantie-leeslijst, dus hier is een beetje holiday reading voor iedereen die geïnteresseerd is.

Dit artikel werd geschreven door een vriend van Will. Zo rond terug-naar-schooltijd laait het debat in Groot-Brittannië altijd weer op: moet Oxbridge meer leerlingen van staatsscholen binnenlaten? Op dit moment is komt ongeveer de helft van Cambridge uit staatsscholen en de andere helft uit privéscholen, wat op het eerste zicht eerlijk lijkt - helaas iets minder eerlijk als je weet dat er maar heel weinig leerlingen naar privéscholen gaan. Dus dan gaan er stemmen op om Oxford en Cambridge te verplichten meer leerlingen uit staatsscholen aan te nemen. Ik verdedig dan mijn universiteit, want ik weet dat Cambridge maar één ding wil: de beste studenten. En dat die meestal van de dure scholen komen, daar kan Cambridge niets aan doen. Het probleem is niet dat Cambridge elitair is, maar dat het onderwijsniveau op de staatsscholen niet even hoog is als dat van privéscholen.

Door die foute reputatie als elitair is het gewoon dat nieuwe studenten die uit staatsscholen komen vaak verwachten dat ze zich onwennig zullen voelen of dat iedereen behalve zij uit de snobby upper-class komt. (Ik heb nog maar één keer meegemaakt dat iemand zei dat ze daar iets van voelde.) Het idee over Oxbridge komt bij de meeste mensen uit Brideshead Revisited. En daar gaat dit artikel over. Lezen dus, als je het onderwerp na mijn lange uitleg nog niet beu bent.

Het is een heel interessant onderwerp, vind ik - en de schrijver overdrijft een beetje, maar heeft over het algemeen wel gelijk. Ik heb wél van die momenten gehad waar hij op zoek naar was ("drunkenly quoting Hamlet at two in the afternoon on a punt", mooie tijden, en hey wat dacht je van "mijn lief kent die kerel die 19 was toen hij zijn eerste artikel voor de Times schreef"), maar meestal zegt er dan wel iemand dat het zo'n typisch Cambridge-moment is, wauw.

En "Cambridge is an almost Utopian vision of how class doesn't matter when it comes to the pursuit of knowledge" - het is bijna waar, maar alleen zozeer als Engeland ooit zonder klassensysteem kan zijn. Het is nog altijd iets waar de Britten bijzonder gevoelig voor zijn. En er zijn natuurlijk typische rijkeluiskindjes, maar ik denk dat die er op elke universiteit zijn. Ik heb ooit gedineerd met een Afrikaanse prins zonder dat ik het wist, blijkbaar... Maar waar het op neerkomt is dat iedereen zijn lievelingsarm zou afsnijden als ze daarmee grote onderscheiding zouden krijgen, en eenmaal op Cambridge helpt wie je ouders zijn je daar niets mee.