Vakantie-update! (Dit blog lijkt dood, maar nee, nee, blogs zijn nooit echt dood. Ze doen wel graag winterslaapjes.) Ik moet hard werken aan mijn scriptie en vakantie-leeslijst, dus hier is een beetje holiday reading voor iedereen die geïnteresseerd is.

Dit artikel werd geschreven door een vriend van Will. Zo rond terug-naar-schooltijd laait het debat in Groot-Brittannië altijd weer op: moet Oxbridge meer leerlingen van staatsscholen binnenlaten? Op dit moment is komt ongeveer de helft van Cambridge uit staatsscholen en de andere helft uit privéscholen, wat op het eerste zicht eerlijk lijkt - helaas iets minder eerlijk als je weet dat er maar heel weinig leerlingen naar privéscholen gaan. Dus dan gaan er stemmen op om Oxford en Cambridge te verplichten meer leerlingen uit staatsscholen aan te nemen. Ik verdedig dan mijn universiteit, want ik weet dat Cambridge maar één ding wil: de beste studenten. En dat die meestal van de dure scholen komen, daar kan Cambridge niets aan doen. Het probleem is niet dat Cambridge elitair is, maar dat het onderwijsniveau op de staatsscholen niet even hoog is als dat van privéscholen.

Door die foute reputatie als elitair is het gewoon dat nieuwe studenten die uit staatsscholen komen vaak verwachten dat ze zich onwennig zullen voelen of dat iedereen behalve zij uit de snobby upper-class komt. (Ik heb nog maar één keer meegemaakt dat iemand zei dat ze daar iets van voelde.) Het idee over Oxbridge komt bij de meeste mensen uit Brideshead Revisited. En daar gaat dit artikel over. Lezen dus, als je het onderwerp na mijn lange uitleg nog niet beu bent.

Het is een heel interessant onderwerp, vind ik - en de schrijver overdrijft een beetje, maar heeft over het algemeen wel gelijk. Ik heb wél van die momenten gehad waar hij op zoek naar was ("drunkenly quoting Hamlet at two in the afternoon on a punt", mooie tijden, en hey wat dacht je van "mijn lief kent die kerel die 19 was toen hij zijn eerste artikel voor de Times schreef"), maar meestal zegt er dan wel iemand dat het zo'n typisch Cambridge-moment is, wauw.

En "Cambridge is an almost Utopian vision of how class doesn't matter when it comes to the pursuit of knowledge" - het is bijna waar, maar alleen zozeer als Engeland ooit zonder klassensysteem kan zijn. Het is nog altijd iets waar de Britten bijzonder gevoelig voor zijn. En er zijn natuurlijk typische rijkeluiskindjes, maar ik denk dat die er op elke universiteit zijn. Ik heb ooit gedineerd met een Afrikaanse prins zonder dat ik het wist, blijkbaar... Maar waar het op neerkomt is dat iedereen zijn lievelingsarm zou afsnijden als ze daarmee grote onderscheiding zouden krijgen, en eenmaal op Cambridge helpt wie je ouders zijn je daar niets mee.