Gisteren op de jaarlijkse talentenjacht van De Ring (mijn oude school!) en het Redingenhof (soon-to-be oude school van mijn vandaag achttienjarige broertje!) werd ik erop gewezen dat ik dit blog toch helemaal aan zijn lot heb overgelaten. Dat is spijtig, omdat ik eigenlijk te graag over mezelf praat om zo'n kans voorbij te laten gaan. En ook omdat het niet zoveel moeite is om eens een blogvenstertje open te klikken en de mensen waarmee ik geen huis deel te laten weten hoe het gaat in het Land van Engel - en het innerlijke landschap van mijn ziel en zo.

Dus: ik ben nog een weekje thuis, en dan begin ik aan het laatste trimester van mijn tweede jaar. "Easter term", het "paastrimester". Het is verdorie griezelig om dat te schrijven, omdat ik al over de helft zit! Vorig trimester ("Lent term", "vastentrimester") heeft mijn jaar al Halfway Hall gehad - het sjiek diner dat door college wordt aangeboden zodat tweedejaars kunnen vieren en/of rouwen dat ze er al halverwege door zijn. De tijd vliegt en ik ben helemaal nog niet klaar om het Cambridgeleven op te geven!

Maar daar mag ik me voorlopig nog geen zorgen over maken, want er zijn prangender zaken. Als ik terug ben begint mijn blok, alhoewel die er helemaal anders uitziet dan die van een student hier thuis in Leuven. Ik word vier-vijf weken intens begeleid door mijn leraren van de voorbije twee jaren, zodat ik daarna een week of twee mijn hand kan verkrampen op drie uur lange examens waarin ik telkens drie essays moet schrijven. Een vriendin die nu in het derde jaar zit zei het zo: "Schrijf elke dag een essay van het begin van de blok tot de examens beginnen, dan komt het wel in orde." En dat het in orde komt weet ik, maar de vraag is, komt het in orde na veel paniek of komt het in orde zonder paniek? Iedereen die een kaarsje en een kerk bij de hand heeft, ik smeek u vriendelijk om ondersteuning.

Er zijn ook leuke dingen waar ik naar uit kan kijken natuurlijk - na die intense weken van werken (waarin mijn verjaardag ligt, hoera zeg) komen er ook een paar weken intens feestvieren. Daar kan ik nu al naar uitkijken, want mijn aanbiddelijke tante Linda heeft gisteren een prachtige diepblauwe baljurk afgeleverd (Homemade by Linda) die ik, mét lange witte handschoenen, kan aandoen op het May Ball van Magdalene College. Over zo'n May Ball vertel ik later meer, maar het staat voor zich dat het heerlijk Cambridgey en decadent is. Maar eerst het werk, dus zal ik me nu maar terugtrekken met The Theory of Criticism en mijn notities van vorig jaar.